Vulkanen Mount Rainier en Mount St. Helens

Ons weekend begon al vroeg deze keer, omdat op donderdagmiddag een collega van Marco met familie op bezoek zou komen. Gerrit, Marriette, Laurien en Sophie arriveerden rond 17 uur. Na een borrel op het gras zijn we richting restaurant gegaan alwaar de meiden zelf hun pizza mochten beleggen, dus dat was groot feest. Een gezellige avond en ook weer prettig om de Nederlandse nuchterheid te horen en ervaren.

Vrijdag 3 augustus vertrokken we voor ons laatste weekend weg naar mount Rainier en mount St. Helens. Twee vulkanen met op de hellingen gletsjers. Met twee uurtjes rijden waren we al op de eerste plek van bestemming, camping Big creek, vlakbij mt. Rainier. We hadden een plek gereserveerd, dus we konden direct de tent op zetten. Een mooie plek vlakbij de sanitaire voorzieningen: een kraantje met koud water (!) en de wc’s iets verder op. Maar dat maakt het gevoel van echt kamperen alleen maar groter.

Na de lunch zijn we naar Paradise gereden; een mooie rit naar een uitzichtpunt aan de zuidkant van de berg. Onderweg zagen we de gevolgen van de overstroming die hier in november 2006 is geweest; weggeslagen stukken weg en rivierenbeddingen en omgeknakte en meegesleurde bomen. Dat moet echt heftig noodweer zijn geweest, onvoorstelbaar. Het was nog half bewolkt dus volledig zicht op de berg hadden we niet, maar we konden de gletsjer Nisqually toch redelijk goed zien. Stukken zagen er mooi wit uit en andere stukken waren volledig bedekt door modderstromen. Maar gelijk de wandelschoenen aan gedaan en de Nisqually Vista trail gelopen; een wandeling van ongeveer 2,5 km. Met mooi uitzicht op de gletsjer en de bloemenpracht die net begon te bloeien. Met wederom wat overtuigingskracht en energierepen heeft Myrthe de wandeling helemaal gelopen en Aimee zelfs het laatste deel. ’s Avonds bij de tent ge-bbq-ed (jammie, wij hebben de maiskolven helemaal ontdekt!) en van het kampvuur genoten. Hout sprokkelen is allang niet meer alleen het werk van Marco, de meiden helpen al erg goed mee!

De volgende dag zijn we weer naar Paradise gereden, we begonnen met bewolking, die langzamerhand dunner leek te worden en na een van de vele bochten zagen we plots de top van mount Rainier; een erg mooi gezicht en verrassend als je vertrekt met dikke wolken. Tijdens onze wandeling naar de Myrtle watervallen bleef de bewolking in de buurt maar liet ons vrij uitzicht op de berg, dus dat was erg genieten ookal doordat een marmot brutaal ons pad kruiste. Na een welverdiende lunch met bbq-worstjes en gek doen met zonnebrillen van Marco & Agnes zijn we op de terugweg nog even gestopt bij de Narada watervallen (ja, het stikt hier echt van de watervallen!). Wederom een mooi Kodak-moment.

Zondagochtend hebben we ons boeltje weer gepakt, een korte wandeling in de buurt van de camping gedaan en toen in ongeveer 2 uur naar mount st. Helens gereden. De camping, Iron creek ligt aan de noord-oostkant van de berg. Na tent opzetten en lunchen zijn we verder richting de berg gereden naar het uitzichtpunt Windy Ridge. In de boeken hadden we al wel gelezen dat deze kant van de berg in 1980 het zwaartst getroffen is door een uitbarsting van vulkaan st. Helens. De beelden die we zagen waren erg indrukwekkend; hele berghellingen waar dwars door elkaar dode bomen lagen en stonden. Spirit lake dat voor een groot deel gevuld is met boomstammen die door de golfkracht van het meer (doordat er giga veel rotsen en lava in het meer terecht kwamen) van de oever zijn geslagen. Interessant om te lezen dat de natuur zich ook weer heel snel hersteld, wellicht wel met nieuwe/andere flora en fauna, maar op veel plekken zag het er al weer groen uit en onder de boomstammen in het meer ontwikkelt zich blijkbaar ook een geheel nieuw ecosysteem. Het gebied is nu een National Monument waardoor toegang en invloed van mensen erg beperkt is.

Na een trap van circa 400 treden stonden we inderdaad op Windy Ridge met veel wind, volle kuiten en een mooi uitzicht op st. Helens. Na wat familiekiekjes, gummy-bears (winegums) zijn we weer naar beneden gelopen en richting camping gereden.

We hadden besloten maandag toch nog naar het zuiden van st. Helens te rijden om de berg ook van die kant te zien en om de lava grotten te bekijken. St. Helens hebben we niet meer gezien vanwege de bewolking maar de grotten waren ook erg indrukwekkend. De lava grotten, waaronder de Ape cave, zijn ontstaan door vulkaan uitbarstingen 2000 jaar geleden. De bovenste delen van rotsen en gruis zijn samen met de lava op het zuidelijke deel van st. Helens terecht gekomen. De bovenste lagen koelden snel af waardoor ze een soort isolerende laag vormden voor de nog hete en stromende lava. Die kon daardoor nog een jaar ‘ondergronds’ doorstromen. Dat heeft een enorme grot, of beter gezegd gang achtergelaten die per toeval in 1947 is ontdekt en door de lokale Ape scouts werd verkend. Vergezeld van onze zaklamp en een extra gaslamp hebben we door een deel van de grot gelopen. Is echt wel stikdonker, maar erg indrukwekkend om te zien hoe die lava zich een weg heeft weten te banen. De ene keer een heel hoge gang en de andere keer weer zo laag dat je op je knieen moet om er onderdoor te kunnen.

Awel, na deze donkere en koele wandeling werd het tijd om huiswaarts te keren. Na een kort bezoekje aan de Subway (overheerlijke sandwiches) zijn we weer naar Seattle gereden. Daar kwamen we rond 17 uur aan, en dan volgt de routine van: auto leeg halen, spullen opruimen, eten, meiden ‘ schoonschrobben’ , wasjes draaien, uitgeblust op de bank neervallen met een biertje! Wat is vakantie toch leuk!

Een goede afsluiting van onze vakantie-uitstapjes hier in Seattle!

Tot de volgende keer!
Groetjes AMMA