Afscheid en ‘de laatste keer...’

Awel, de tijd van afscheid nemen en de laatste keer dingen doen of nog-net-effe- dingen kunnen doen is aangebroken. Maar ook daar hebben we ons goed mee vermaakt.

‘Nog net effe kunnen doen’
In de laatste weken zijn we nog naar het Seattle Art Museum (SAM) geweest. Een erg leuk en afwisselend museum met vooral moderne kunst. Leuk bij dit museum was dat ze op elke verdieping een familiekamer hadden gemaakt waar de meiden zich goed konden vermaken met prinsessenjurken en muziekinstrumenten. Zo hadden Marco en ik (weliswaar afzonderlijk van elkaar) toch de mogelijkheid om iets te zien van de kunstwerken.

Wat al een tijdje op het lijstje stond was kanoën met Marloes in het Washington Arboretum. Toen het eindelijk weer es mooi weer was hebben Aimee, Myrthe, Marloes en Agnes (ook AMMA!) 2 uurtjes in een roeiboot gevaren. Was erg leuk. Aimee vond het helemaal geweldig dat ze zo dicht bij de eendjes was en ze brood kon voeren. Marloes kende het gebied al een beetje en heeft ons langs allemaal leuke plekjes geloodst. Daar moesten we wel af en toe flink voor door de waterlelies varen, maar zo hebben we wel ‘de kraamkamer van de eenden’ gezien. Echt een stuk of tien eenden met jonge eendjes op een rij, was erg schattig om te zien.

De zalmtrappen bij de Chittenden Locks hadden we al een keer gezien maar toen was er geen zalm te bekennen. Maar nu, in augustus stikte het er van de zalm... sjemig die beesten kunnen echt groot worden! We hebben ze zelfs zien springen van de ene ‘trede’ naar de volgende ‘trede’ dat is echt wel een leuk gezicht. Die beesten springen soms echt een halve meter de lucht in om stroomopwaarts te komen.

En tijdens ons een-na-laatste weekendje hadden we nog bezoek uit Nederland; een vriend van ons, Jos was voor zijn werk hier in de buurt (4 uurtjes rijden... tja, dit is Amerika he!). Jos is hier zaterdag en zondag geweest en dat was erg gezellig. Zaterdag zijn we via Fremont en Ballard naar de Chittenden Locks gereden en hebben daar wederom de zalm aanschouwd. De dag hebben we Amerikaans afgesloten met een bbq in het Golden Gardens Park. Het was wat winderig maar het zonnetje scheen volop dus het was druk op het strand met bbq-ers. Gelukkig konden wij nog net zo’n picknicktafel bemachtigen en hebben we zandloos kunnen eten. Is toch wel apart om te zien dat het eten/bbq-en in parken met familie en vrienden hier op zo’n grote schaal gebeurt. Zondags zijn we down town Seattle gegaan en hebben rondgestruind op Pioneer square en Pike place market en lekker gelunched, fish & chips en soup in bread bowls, aan de boulevard alwaar het zonnetje plots begon te schijnen. Aan het einde van de middag is Jos weer richting Portland vertrokken en hebben wij lekker bij huis gerelaxed of moe en voldaan op de bank liggen slapen (nee, wij zijn niet moe, wij hoeven niet naar bed....). ’s Avonds voor de laatste keer de zelfgemaakte pizza gegeten.

Afscheid
Myrthe en Aimee hebben 15 augustus afscheid genomen op Pipeloi. Ze mochten trakteren op mini cupcakes. Alle kinderen hadden een mooie tekening gemaakt en na knuffels met de juffies was het zwaaien en dus echt afscheid nemen van een leuke tijd op Pipeloi.

En de week ervoor hadden M&A al afscheid genomen van hun twee Koreaanse vriendinnetjes hier in de buurt; Djangwon en Djangmin. Die gingen binnen Seattle verhuizen. Met hen hebben ze vele uurtjes doorgebracht, meestal leuk spelend, gillend en rennend soms kattend maar ook heel lief en zorgzaam voor elkaar.

Iets eerder en op een wat andere manier dan gepland hebben we ook afscheid genomen van onze auto. Die begaf het plots (nou, ja hij maakte wel wat herrie...) en het bleek dat de startmotor kapot was. Wij hebben een deal met de garage kunnen maken dat zij ‘m overnamen en wij er toch nog wat geld voor terug kregen. Tja, leuk is anders maar ach, de auto heeft het de grootste tijd goed gedaan en we zijn weer een ervaring rijker. En oh ja, tip voor iedereen: neem je ANWB-lidmaatschapskaart mee naar de States want die geldt hier gewoon! Via de AAA werd onze auto gratis weggesleept.

Afscheid hier in de buurt hebben we niet echt genomen. De mensen met wie we contact hadden zijn allemaal de afgelopen tijd ook vertrokken. Dus wellicht zijn we straks voor een aantal mensen toch ook wel ‘ noorderzonnetjes’.

Een van de laatste dagen hier stoppen we bijna al onze huisraad weer in een doos en brengen die weer naar de Goodwill (kringloopwinkel) om daar alles te doneren.

De laatste keer
En ja, de laatste keer van de dagelijkse dingen; boodschappen bij de QFC en de Safeway (met van die giga boodschappenkarretjes waar de kids met z’n 2-en voorop zitten), naar de grote speeltuin in Magnuson Park, badderen en zonnebraden aan Matthews beach, over de Burke-Gilman trail fietsen, shoppen in Northgate mall (jawel, nieuwe hardloopschoenen voor Agnes!), naar huis rijden via Windermere (voor de Desperate Housewives liefhebbers een a la Wisteria lane), skypen met familie en vrienden uit Nederland. Goede herinneringen.

Einde van ons avontuur
Dit alles betekent het einde van ons Amerika-avontuur. Een geweldige belevenis waar we volop van genoten hebben. Het wonen en leven in een ander land met zijn eigen gewoontes en regels is een ervaring die we alle vier niet hadden willen missen. Marco heeft heerlijk kunnen snuffelen op de universiteit, erg stimulerend al die hot-shots die hier rondlopen of misschien ook wel frusterend als je ziet dat mensen 17 artikelen per jaar produceren! Elizabeth, mijn host, was ook erg tevreden/enthousiast en kijkt uit naar verdere toekomstige samenwerking. Agnes heeft na enige gewenning erg genoten van de tijd thuis met de meiden; het knutselen, het relaxen, shoppen en geen gehaast, geen files, gewoon tijd voor waar je zin in hebt. Maar ook wetende dat dit zou eindigen, want ‘iets’ voor jezelf, je werk, je collega’s en de uitdaging dat zou ik toch ook niet voor altijd willen missen. Myrthe heeft na enige tijd haar draai hier ook goed gevonden. Ze miste haar vriendinnetjes in Nederland erg, maar nadat ze naar Pipeloi ging en hier de Koreaanse buurmeisjes leerde kennen was ze weer helemaal in haar sas. Voor haar was het heel leerzaam om te ervaren dat ze in een ander land een andere taal spreken en dat het niet vanzelfsprekend is om altijd iedereen in de buurt te hebben, zoals opa’s en oma’s, Lotte, Noor en Emma en andere vriendinnetjes. We hopen dat het plakboek dat we hier samen hebben gemaakt haar helpt om deze tijd niet te vergeten. Aimee, tja die gaat en ging haar eigen gang hier. Ze is wel enorm gefocused op wat Myrthe (grote zus) zegt en doet maar ze weet goed wat ze wel en niet wil. Of Aimee zich veel zal herinneren, wellicht dat haar plakboek haar helpt om deze leuke tijd niet te vergeten.

Bedankt!
Bedankt iedereen die deze ervaring met ons heeft ‘meegemaakt’; de kaartjes, meeltjes, cadootjes, knutselwerkjes, reacties op onze weblog, het skypen en bellen, we hebben er erg van genoten en zeer op prijs gesteld.

Hopelijk zien we jullie allemaal snel weer ‘live’ in Nederland (of blijven we skypen & webloggen, Nathalie)!

Tot gauw dan maar!
AMMA